Projekty
[mp_row bg_video_youtube_repeat=”true” bg_video_youtube_mute=”true” bg_video_repeat=”true” bg_video_mute=”true”]
[mp_span col=”3″]
[mp_image id=”126″ size=”full” link_type=”custom_url” link=”#” target=”false” align=”left”]
[/mp_span]
[mp_span col=”4″]
[mp_image id=”119″ size=”full” link_type=”custom_url” link=”#” target=”false” align=”left”]
[/mp_span]
[mp_span col=”3″]
[mp_image id=”127″ size=”full” link_type=”custom_url” link=”#” target=”false” align=”left”]
[/mp_span]
[mp_span col=”2″ classes=”motopress-empty mp-hidden-phone”]
[/mp_span]
[/mp_row]
Dawniej gitara flamenco była jedynie instrumentem towarzyszącym, ale na początku XX wieku zaczęła się powoli przekształcać w instrument solowy. Największym gitarzystą tamtego okresu był Ramón Montoya (1880–1949), który wprowadził elementy zapożyczone z gry na gitarze klasycznej. W latach 60. zadanie kontynuował Manolo Sanlucar.
Początki szerokiej popularności flamenco sięgają końca lat 60. XX wieku. Wśród wykonawców nowoczesnego flamenco najważniejszą postacią ostatnich lat był zmarły w 1992 roku Camarón de la Isla. Towarzyszył mu wybitny gitarzysta Paco de Lucía, oraz jego brat – Ramón de Algeciras (zm. 2009), a później inny wspaniały gitarzysta – Tomatito. Po nagraniu 10 płyt z Paco de Lucią Camarón rozpoczął karierę solową nagrywając w 1979 rewolucyjną płytę „La Leyenda del tempo”, o której gazety pisały, ze dla flamenco jest tym samym, czym dla muzyki pop „Sgt. Pepper’s…” Beatlesów.
Jednym z pierwszych nowatorów, który odniósł sukces komercyjny był Paco de Lucia, a wkrótce dołączyli do niego Lole y Manuel, oraz inni, którzy unowocześnili brzmienie flamenco i poszerzyli klasyczny repertuar o nowe pieśni. I tak, na przykład Enrique Morente i Juan Peña – o pseudonimie „El Lebrijano” – pierwsi współpracowali z grupami andaluzyjskimi z Maroka.
Kolejni muzycy wprowadzali często do swych nagrań elementy rocka, salsy, bluesa i jazzu (w ten sposób powstał ruch muzyczny nazywany „nuevo flamenco”). Narodziły się grupy: Ketama, Pata Negra, La Barbiera del Sur, Navajita Platea, sukcesy odnosiła wokalistka Niña Pastori. Zespół Pata Negra, prowadzony przez braci Raimundo i Rafaela Amadora, wydał w roku 1987 album „Blues de la Frontera”, który stał się wielkim wydarzeniem na hiszpańskim rynku muzycznym.
Ważnym krokiem w rozwoju „nuevo flamenco” było nagranie przez Paco Peñę w 1991 „Misa Flamenca” – muzyki do katolickiej mszy z udziałem pieśniarzy flamenco oraz chóru muzyki poważnej z Londynu.
Pod koniec lat 90. udany powrót na scenę mieli tacy artyści jak Enrique Morente i José Mercé. Morente wydał w roku 1996 z grupa rockową Lagartija Nick ciekawy album ”Omega”, natomiast José Mercé wspólnie z Vincente Amigo wydali płytę „Del Amanecer”.
Mimo stałego unowocześniania flamenco, nadal zasadnicze znaczenie ma fakt przechodzenia tradycji flamenco z pokolenia na pokolenie. Jedna z najlepszych wykonawczyń „czystego” flamenco Fernanda de Utrera (ur. 1923), oraz jej młodsza siostra Bernarda, są wnuczkami legendarnej cygańskiej pieśniarki „Pinini”. Nawet członkowie zespołu Ketama wywodzą się z dwóch cygańskich klanów – Carmonas i Sotos. Na początku XXI wieku imponującą karierę zaczęła robić Estrella Morente (ur. 1980), córka śpiewaka flamenco Enrique Morente i tancerki Aurory Carbonell.
